viernes, 24 de diciembre de 2010

Síntome coma ti.....

        É a primenira vez que me sinto coma ti,
        sinceramente culpable dos meus problemas;
        tristemente acusada pola miña conciencia;
        simplemente asustada pola miña vergonña de ser eu.
        Desauciada  ante todo, por todos, sen ninguén,
        cruelmente desprezada.
        Ausente do mundo, perdida no tempo.
        Ese tempo que escapa, ou ese tempo ó que non
        lle importas.
        Atorméntanme os problemas, por iso síntome culpable.
        Síntome coma ti, pequeno, ignorado, acusado...
        Sempre escollen ó débil, o bo, pero nunca ó poderoso
        ó forte...
        Escápase o tempo, a miña valentía non existe.
        Xa non hai esperanzas para min.
        A vida xa non perdoa, acábase.
        Síntome desauciada, síntome coma ti,
        coma un graiño de area
        nunha praia inmensa, vacia.
        Coma unha estrela pequena
        nun infinito universo.
        Estou fundida. Estou queimada.
        Acabarase todo pronto.
        De momento toca esperar.
        Quero desprenderme de todo
        antes de que sexa tarde.
        Se puidera vivir tan só uns instantes
        sen ter que preocuparme por aquelo que
        me atormenta,
        día e noite, noite e día.
        Tal vez conseguiría ser feliz,
        aunque tan só fora por uns segundos,
        non pido tanto...
        ¡Nada!Non hai un remedio,
        nin para ti nin para min.
        Estamos perdidos, nunha sala xeada,
        chea de miróns ó redor.
        Pero ninguén nos axuda,
        non nos botan unha man.
        ¡¡Egoistas!!
        Mais algo bo hai en todo isto.
        ¡"Eu síntome coma ti, ti coma min!
        ¡Eles son incapaces de sentir"!


                                                                      RQL..

      

domingo, 28 de noviembre de 2010

RESPIRA.....CUENTA HASTA TRES....CAMINA....

        Sigo, siguendo mi rumbo perdido, hacia el final de todos y querido por nadie, creemos tenerlo claro pero caminamos sin sentido, no estamos siendo justos con nosotros, con nuestra persona..Dejar que la vida pase sin mas, no es una buena manera de vivirla, es como pasar por ella sin que te importe demasiaso..es como tenerla por tenerla....si nos rendimos, si dejamos que hagan por nosotros, si no creemos en nuestros principios en nuestra forma de vida, si no nos respetamos, para que vivirla......dejemos a un lado el miedo, la  inseguridad. la rabia, el dolor, la envidia.....juguemos a que el mundo es una gran casa a la que tenemos que cuidar como si fuera nuestra a respetar a nuestros vecinos como si fuesen familia, a querernos como iguales, a compartir lo que tenemos lo que nos sobra lo que nos falta, a sonreír para dar tranquilidad, a saber dar los buenos días sin tener que conocer, cuidémonos los unos de los otros......seamos humanos para eso nos pagan......la vida es la mejor nómina que me han hecho hasta ahora...

viernes, 19 de noviembre de 2010

....No me pidas perdón...

    El no poder sonreír, cuando las palabras atraviesan tu garganta,
    cuando tus pensamientos hacen llagas en el silencio de tu tormento,
    donde el desierto más seco reina en tu boca,
    donde aprietan los nudos de tus remordimientos,
    ahí donde duele respirar el aire cargado de sinceridad
    que ahoga tus palabras en el callar de tu aliento, solo ahí,
    puede que este esperando impaciente la piedad....
    Cuando tal vez sea demasiado tarde,
    cuando tal vez sea demasiado pronto...
    Cuando sientas el peso en tu espalda,
    de tus ojos salgan llamas de sal,
    quemaran tu piel por donde caigan
    y obligaran a suplicar clemencia a tus mejillas..
    Sonríe entonces pues ya el camino esta más que andado
    y solo quedara pedir perdón,
    un perdón que quizá ya no quiera ser escuchado,
    o un perdón tardío,
    cansado,
    lejano,
    olvidado...
    o...no me pidas perdón, si ya me has hecho daño....

                                                              RQL..

sábado, 13 de noviembre de 2010

Una lágrima, clavada en mi pensar...

        Creo que siento dentro de mi un gran pensamiento,
        creo que siento fuera de mi una gran traición...
        Me miento continuamente y espero creerme,
        me engaño creyendo que soy fuerte
        que no hay nada que yo no pueda afrontar....
        estoy cayendo en derrota sin luchar,
        trato de intentar navegar sin remos,
        volar sin alas, de no ahogarme,
        aun faltándome el aire,
        pero ya no puedo más,
        tengo una lágrima clavada en mi pensar,
        la voy a liberar, la dejaré nadar, la dejaré caer....
       

                                                                     RQL...

miércoles, 27 de octubre de 2010

Dulces sueños....

        Una vez que empiezas a cerrar los ojos...
        una vez que tu cuerpo comienza a relajarse...
        entonces, puede que el rumbo hacia el sueño empiece a abrirse ante ti...
        Camina tranquila por el sendero del sueño
         y cógete de la mano de la serenidad,
         para que poco a poco te duermas en paz... 
        Únete a la pasión de tu calma y fíjate bien en tu memoria,
        puede que disimule engañándote,
        haciendo que te creas que ya no sueñas,
        que todo es real...no te pierdas en el silencio,
        no dejes que el calor de tus recuerdos te atrape,
        siente que tan solo sueñas...
        siente que tan solo estás durmiendo...
        No permitas que tu sentir te lleve,
        dejarás seguramente de volver,
        quedarás atrapada en tu ser....
        Cierra los ojos sabiendo,
        que tienes que volver....
        tan solo es un sueño...
        despierta....

                                                      RQL

jueves, 21 de octubre de 2010

Te echo de menos....

        Pienso en como sería todo, si la vida no nos hubiese separado...En como nos iría, pienso en ti, como estarías ahora a nuestro lado...Si la vida te hubiese cambiado, o si seguirías igual, ya son muchos años los que nos separan de tu imagen, de tu voz, de tus palabras, el no volver a verte, no nos robo tu presencia pero si tu aliento, sí nos robo tu calor, tu cercanía, tu amor...Los recuerdo lejanos, son los que nos quedan...Los pequeños detalles de tu persona quedaron ahí en el tiempo, quedaron prendados de un hilo, un hilo que nos permite colgarnos de vez en cuando, para intentar por unos momentos poder encontrarte, intentar inútilmente hacer que regreses, intentar que todo vuelva a ser como antes de que te fueras...Recuerdo la despedida como si me arrancaran un trozo de vida, siento como si mi corazón tuviese un estilete clavado, clavado de modo que no puedo sacarlo y cada vez se clava más profundo..Creí que el tiempo sanaba el dolor y cicatrizaba las heridas pero es al contrario, el dolor es mas intenso y las heridas mas sangrantes...El olvido diario año tras año de tu imagen, es cada vez mas intenso...Siento tanto que te hayas ido, te extraño tanto...no dejo de pensarte, todavía no soy consciente de que no te tengo, no quiero creer que es para siempre, mi esperanza es volver a sentirte, a volver a verte y abrazarte y decirte todo aquello que quedo sin oír...te echo de menos... 


                                                                                                                                    RQL

lunes, 11 de octubre de 2010

Paciencia...no hay otra ciencia...

        ¿Cuántas veces le entran ganas a uno, de querer romper con todo cuanto hay, pero no es posible hay que acatar las normas, las leyes, esas leyes y normas tan maravillosamente perfectas y justas que, demos gracias, tenemos JA!!! me río de todo eso y más...que hipócritas somos y en que clase de sociedad vivimos, mentiras, robos, mentiras, despidos improcedentes, mentiras, desprecios, mentiras, podría seguir toda la noche pero no gasto mas saliva...¿acaso merece la pena?  no somos escuchados, sólo se oyen a si mismos, se escuchan, sopesan, mastican, ejecutan...nos piden opinión? JA!! ¿es importante nuestro criterio? sigo diciendo JA!! por no decir algo mas fuerte y mal sonado..Esta claro que si el pueblo se lo permite ellos actúan y mientras no actuemos seguirán haciendo el burro(animal de orejas grandes, no considerado como insulto, dependiendo de la forma en que se diga puede ser ofensivo o no, cada cual que sopese como le de la real gana)..la unión del pueblo es fuerte, pero no valiente..claro, si alzamos la voz nos aporrean(¿seguro que Franco(y digo Franco y no franco no me vayan a pegar un tiro) ha muerto?( pregunto) la unión hace la fuerza, la fuerza hace la unión...¿qué pasaría si nos creciéramos? seria una rebelión, y puede que también consiguiéremos estabilizarnos, que no nos sigan pisando, que no nos burlen, que no nos quiten nuestro pan, vaciando sus bolsillos nuestra hucha seguiría teniendo fondos..sólo hay que ver como viven..que coches tienen, sus viajes extraoficiales, los regalos que estos seres, entes (o como se les quiera llamar) se hacen sin más, unos a otros, de su misma condición..Yo también podría ser como ellos, o cualquiera del pueblo, sólo hace falta tener dos bolsillos y muy poca vergüenza....


                                                                                                                                         RQL

domingo, 10 de octubre de 2010

....distancia...

        Tan lejos, tan cerca...vivo un sueño eterno a tu lado sin que estés aquí, tus caricias, tus abrazos, tus besos...son casi reales...te pienso en mi...recorro cada día cientos de kilómetros para sentir que sigues estando a mi lado...sin verte te siento....me acuerdo del tiempo que mirábamos juntos un mismo paisaje en silencio, me acuerdo cuando nuestras palabras se mezclaban para formar una bonita alianza..ahí los dos....aquí uno solo...tu, yo y la distancia....


                                                                                                                                       RQL

miércoles, 6 de octubre de 2010

DESPACIO YA LLEGO....

        Camino despacio, hacia la sombra de tu pensamiento...
        Busqué el camino de tu sendero, perdiéndome a cada paso...
        Sintiéndome cada vez más pequeño, más delicado , más ligero...
        Arrugándome por el peso de la vida....
        Caminé despacio, sin prisa,
        las horas fueron eternas,
        los días tardaron en morir...
        Tu recuerdo sigue aquí conmigo,
        hablándome de ti....
        Tu silencio me acompaña por las noches....
        Te sueño cerca de mi....
        Comprendo tu lejanía....
        Acepto la soledad que me envuelve,
        mas ya no quiero ni puedo, vivir sin ti....
        Me dejo morir,
        camino por tu sendero,
        ya te siento aquí.......ahí......

martes, 21 de septiembre de 2010

VIVE...

        El vivir sin vivir lo que uno  quiere, es vivir sin vivir la vida deseada....cada uno elige en la vida el modo de hacer las cosas, el modo de actuar...como afrontar los miedos, como colocarse frente a ella y tirar hacia adelante....Cada quien tiene un trozo de cada uno.. todos estamos de alguna manera vinculados...EL MUNDO ES UN PAÑUELO...es cierto siempre hay alguna situación en la vida que te relaciona con alguien que no te esperas y ese alguien esta relacionado con cualquiera que nunca te imaginarías...es una cadena muy grande....pero sólo tu sabes cómo, dónde y cuando sucederá TU vida....es duro, muchas veces, te dan un tiempo, no te dicen cuando terminara, pero sabes que tienes que aprovecharlo aunque muchas veces perdamos el tiempo en cosas que no merecen la pena...nuestro tiempo es nuestra vida, una vida que no durara eternamente pero si seguramente mucho tiempo y debemos vivirla a gusto de cada quien siempre dentro de las posibilidades de cada uno....si hay algo que hayas querido hacer siempre y hasta ahora no lo has hecho, no pierdas más el tiempo en creerlo imposible, hazlo...seamos realistas...que nos quiten lo bailado...de pequeña y sin saber muy bien lo que era, jugaba con unos niños al rugby, de aquellas nos dábamos trompazos, a lo bestia...no íbamos mal encaminados, ahora con 29años, he jugado varios partidos y me he llevado más de un golpetazo,  me sigue gustando como cuando era niña solo que ahora se un poquito más de como va este juego...he realizado unos de mis sueños y cuando sea muy viejecita lo recordare como un trocito de mi vida que quise y fue real, sabre que yo, he estado ahí y lo hice....no lo veré como, aquello que no hice, que pena, ahora lo haría si pudiese....muchas personas dejan de hacer algo importante en su vida, lo reemplazan por historias que al final no recuerdan o sinceramente no merecen la pena o simplemente no hacen ciertas cosas por el que diran, o pensaran que estoy loc@....ese pensamiento es muy común por desgracia y es que nos lleva de cabeza al arrepentimiento cuando es tarde ya...vive tu vida de manera que cuando mires atras, no veas más que una vida entera repleta o casi repleta, que no sientas que te dejas nada por el camino, y sentirás que has vivido y que has cumplido..y seguirás viviendo y cumpliendo....



                                                                                                                                    RQL

sábado, 18 de septiembre de 2010

PREJUICIO A UNO MISMO...

   Estoy aquí...estoy viva....y me gustaría que me leyeses...muchas veces he escrito, siempre con la ilusión de que me leyesen, y siempre con el miedo al que dirán...cuando en realidad debería darme igual, cuando escribo siento lo que digo, si alguien no me entiende o simplemente no le interesa, ya no es cosa mía y respeto al que tenga diferencias de opinión, a la hora de salir a la calle vestidos de una forma, nos preguntamos si estaremos bien a los ojos de los demás, y no tenemos en cuenta nuestra capacidad de elegir correctamente, la forma en la que realmente nos sentimos cómodos o simplemente nos gustamos...los prejuicios empiezan por uno mismo y luego juzgamos a los demás, todo es una cadena, si fuésemos capaces de aceptarnos, de respetarnos, de querernos, no nos costaría aceptar todo lo que nos rodea, siempre que forme parte de lo natural, del bien.....somos desconocidos en un mundo donde todos somos iguales, tenemos las mismas características, nacemos, crecemos, comemos y bebemos para vivir, nos comunicamos, andamos sobre dos patas, o piernas, nos hacemos mayores y desaparecemos..unos más altos otros mas bajos, ojos de diferentes colores, pieles de tonos más claros más oscuros, sin embargo nos encontramos diferentes y nos rechazamos, pero ese rechazo no es hacia lo diferente ese rechazo comienza en uno mismo, si no te aceptas no aceptaras nunca a nadie y por supuesto no te aceptaran, la inseguridad, la autoestima baja....son rechazados consciente o inconscientemente por la mayoría....


                                                                                RQL
                                                                              

lunes, 6 de septiembre de 2010

VIEJA SOLEDAD....

-MIRA MIS MANOS YA EMPIEZAN A ARRUGARSE MAMA..-PERO MI NIÑA SI SOLO TIENES APENAS CINCO AÑOS CARIÑO..-¿MAMA SI ME ARRUGO DEJARAS DE QUERERME?-NO MI AMOR.NUNCA DEJARE DE QUERERTE UN HIJO ES LO MAS IMPORTANTE QUE TIENE UNA MADRE Y UN PADRE..-¿Y YO TENGO QUE DEJAR DE QUEREROS A PAPA Y A TI SI OS ARRUGAIS?...-TAMPOCO MI AMOR SEGUIREMOS SIENDO TUS PADRES...-ENTONCES ¿VOSOTROS QUEREIS A LOS ABUELOS? PUES CLARO PEQUEÑA...-¿Y ENTONCES POR QUE ESTAN SOLOS?..-HIJA NO NOS PODEMOS OCUPAR DE ELLOS...-¿YA NO SIRVEN MAMA?..NO DIGAS ESO..-PERO NO LES LLAMAS NI LES VAS A VER ¿NO TE HACEN FALTA?- FALTA NO ME HACEN. PERO DE VEZ EN CUANDO SI LES HAGO UNA VISITA..-MAMA...-QUE PEQUEÑA...-TU SIEMPRE ME HARAS FALTA,NUNCA DEJARE QUE ESTES TAN SOLA COMO LOS ABUELOS..ENCONTRARE TIEMPO PARA ESTAR CONTIGO MAMA....(AHORA LA MAMA PIENSA EN LO INJUSTA QUE HA SIDO CON SUS PADRES...PERO FUE SU PEQUEÑA QUIEN SE LO HIZO VER...HASTA AHORA LOS ABUELOS ERAN UN TIEMPO PERDIDO..) NUESTROS MAYORES SON NUESTRO PASADO SON NUESTRA CULTURA. NUESTROS MAESTROS..LA SOLEDAD ES MUY DURA..NO PUEDES ABANDONAR A QUIEN TE LO HA DADO TODO....


                                                                                                                         RQL

domingo, 5 de septiembre de 2010

FACIL

  Duermes te levantas, desayunas, almuerzas, comes, meriendas, cenas y vuelves a la cama a dormir..es lo ideal..en general todos hacemos lo mismo...y en realidad todos deberíamos hacerlo...sólo siete pasos....me pregunto cada mañana si es dificil hacer alguna de estas cosas...y la verdad es que es muy sencillo...ninguna de ellas supone cansancio físico, tampoco psíquico..es un gasto mínimo, teniendo en cuenta que la fruta, la verdura, los huevos de gallina y alguna cosilla mas se cosecha y se cría, cuando no te la regalan la compras y cuando no la compras es porque ya te la han ragalado...digo yo, ¿sería posible que cada familia adquiriera un trocito de terreno para así poder cosechar y criar para poder vivir?...si es cierto, que muchos lugares carecen de suelos fértiles y es dificil por no decir imposible plantar para recibir de la tierra...Tengo suerte, no tengo terreno pero mi vecina me regala de vez en cuando patatas, zanahorias, verduras etc...otras veces creo oportuno darle algo a cambio, o insisto y se lo pago..Nos ayudamos, ella ve mis necesidades y yo veo las suyas y dependiendo de cuales sean, ella me da y yo le doy...podriamos ayudar a más vecinos si fuésemos más personas..y si todos ayudásemos....solidaridad..



                                                                                                          RQL

 Y un gran día comienzas a conocerte...entoces descubres que no eras quien pensabas...que la vida sigue sorprendiéndote aún cuando ya creías...