É a primenira vez que me sinto coma ti,
sinceramente culpable dos meus problemas;
tristemente acusada pola miña conciencia;
simplemente asustada pola miña vergonña de ser eu.
Desauciada ante todo, por todos, sen ninguén,
cruelmente desprezada.
Ausente do mundo, perdida no tempo.
Ese tempo que escapa, ou ese tempo ó que non
lle importas.
Atorméntanme os problemas, por iso síntome culpable.
Síntome coma ti, pequeno, ignorado, acusado...
Sempre escollen ó débil, o bo, pero nunca ó poderoso
ó forte...
Escápase o tempo, a miña valentía non existe.
Xa non hai esperanzas para min.
A vida xa non perdoa, acábase.
Síntome desauciada, síntome coma ti,
coma un graiño de area
nunha praia inmensa, vacia.
Coma unha estrela pequena
nun infinito universo.
Estou fundida. Estou queimada.
Acabarase todo pronto.
De momento toca esperar.
Quero desprenderme de todo
antes de que sexa tarde.
Se puidera vivir tan só uns instantes
sen ter que preocuparme por aquelo que
me atormenta,
día e noite, noite e día.
Tal vez conseguiría ser feliz,
aunque tan só fora por uns segundos,
non pido tanto...
¡Nada!Non hai un remedio,
nin para ti nin para min.
Estamos perdidos, nunha sala xeada,
chea de miróns ó redor.
Pero ninguén nos axuda,
non nos botan unha man.
¡¡Egoistas!!
Mais algo bo hai en todo isto.
¡"Eu síntome coma ti, ti coma min!
¡Eles son incapaces de sentir"!
RQL..
